In een recente editie van Libelle werd Dorris Falkenstein geraadpleegd als werkdrukexpert.
Het artikel benadrukt een universele zorg: de angst om als een zeur over te komen wanneer men zijn of haar grenzen aangeeft. Dorris adresseert dit dilemma met zowel empathie als praktische wijsheid. “Wie haar grenzen aangeeft is geen zeur, maar iemand die op tijd aan de bel trekt,” stelt zij. Het is een krachtige boodschap die weerklank vindt in een veeleisende maatschappij.
Dorris adviseert werknemers om een onderscheid te maken tussen interne en externe druk — een verhelderend onderscheid dat helpt bij het balanceren tussen privéverantwoordelijkheden en werkeisen. Wat doe je zelf en wat komt van buitenaf?
Falkenstein raadt aan om proactief te zijn en feitelijke vragen te stellen over de werkdruk die men ervaart.
Haar aanpak moedigt aan om op te staan voor jezelf en duidelijke grenzen te stellen. Het is niet alleen een kwestie van zelfzorg, maar ook van professionele duurzaamheid. Het herinnert ons eraan dat, terwijl de maatschappij altijd meer zal vragen, het aan onszelf is om te beslissen hoe we willen leven.
